Het "prutsen" van Wim Lemmen resulteerde in steeds mooiere en betere beelden in marmer, hardsteen, kalksteen en allerlei soorten zandsteen. Voor de beelden die hij in steen kapte, had hij niet meer ter beschikking dan een houten hamer, een vuisthamer, puntbeitel, letterbeitel, grendiel, bouchardhamer en polijststenen. De stenen die hij gebruikte, kwamen vaak uit afgebroken kerken. Pas later had hij de mogelijkheid om steen te kopen. De ruwe blokken steen waren ooit zo groot dat ze met een takel over de schutting achter het huis gezet moesten worden.

De sokkels onder de stenen beelden en later ook bronzen beelden, maakte hij altijd zelf. Dat deed hij ook voor andere kunstenaars, vaak in opdracht van Gemeente Helmond. Die gemeente heeft veel beelden van Wim aangekocht. Ze zijn in een beeldenroute te bekijken.

Zijn eerste tentoonstellingen organiseerde Wim zelf, zowel in het TOV te Helmond als in een leegstaand pand in de Heistraat. Al gauw echter werd hij gevraagd voor exposities, want iemand die dit soort werk met de hand in steen kon maken was uniek. Hij heeft in Helmond o.a. geëxposeerd in “het Meijhuis” , “de Nar”, "Galerie ID", “het Speelhuis” (twee keer, waarvan een keer samen met zijn dochter Els) en in “de Hooge Hees” te Eersel. Verder nam hij menigmaal deel aan kunstmarkten, waarbij hij altijd demonstraties gaf, goed beschermd achter kuikengaas.

Op latere leeftijd is hij beelden gaan maken in brons. De bekendste hiervan zijn: "De duim", aangekocht door Helmond Promotie en "De Houtse Kluppel" in Mierlo-Hout.

Intimiteit
Relatie, materiaal brons
expositie